2 Kor 11,18.21b-30

...i ja będę się przechwalał... (2 Kor 11,18)

Pokora różne ma oblicza, ale najważniejszą cechą człowieka pokornego jest prawidłowy wgląd w siebie i stosunek do własnej życiowej sytuacji. Niektórzy mawiają, że to „prawda o sobie samym”. Jeśli tak jest, to „przechwalający się” w tym fragmencie II Listu do Koryntian Paweł stanowi przykład raczej człowieka pokornego, niż pyszałka. A ileż on w tym fragmencie nie napisał! I to skąd pochodzi wedle ciała, i to, co go spotkało ze strony Żydów (dokładnie policzone i zapamiętane!), i jak to był rozbitkiem… Wylicza po prostu wszystko, dodając, że nie to jest jego przyczynkiem do chluby, a raczej… własne słabości. I to może szokować. Bo Pawłowi zapału apostolskiego nie brakowało, to fakt, przeżył naprawdę dużo i trudził się w dziele ewangelizacji. A jednak jako pokorny człowiek wie, że wszystko to zależało od Boga. Nie od jego ludzkich umiejętności, walorów, czy osobistej świętości. Człowiek żyjący wedle takich reguł nigdy nie stanie się frustratem, warto więc z Pawła brać przykład. Bo nasze osobiste słabości nie powinny wzbudzać odruchu samousprawiedliwienia. Raczej odruch zaufania Bożemu Miłosierdziu. 

Mt 6,19-23 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.

Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie rozświetlone. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!»

Gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. Mt 6,21

Czasem wydaje nam się, że potrzebujemy tylu rzeczy... Tak bardzo jesteśmy pochłonięci tym, by najpierw zarabiać jak najwięcej pieniędzy, następnie móc je wydawać na różne przedmioty. O rzeczy trzeba też dbać, sukcesywnie je naprawiać i wymieniać. Jezus wskazuje nam, że serce, które ma skarb w niebie, nie musi się martwić o inflację, zużycie sprzętu czy konieczność renowacji. W Bogu wszystko jest na właściwym miejscu i nabiera odpowiedniej wartości. Dla Niego my jesteśmy najcenniejszym skarbem, dlatego troszczy się o nas.

  Św. Wincenta Geroza brewiarz.pl Każde doświadczenie w życiu, może być użyteczne. Nie tylko te, z którego zdobycia jesteśmy dumni. Albo te które jest miłe. I żeby to zobrazować przywołam postać pewnej kobiety o imieniu Katarzyna. Urodziła się w rodzinie garbarza jako pierwsze z siedmiorga dzieci. Ponieważ była najstarsza, a czasy były trudne – XVIII wiek – dlatego razem z mamą prowadziła domowe gospodarstwo. Kiedy zachorował jej ojciec, oddała się z całym poświęceniem opieką nad nim. Odszedł dosłownie na jej rękach. Potem zmarła także mama i cały ciężar utrzymania domu oraz rodzeństwa spadł na Katarzynę. W międzyczasie do jej rodzinnej Lombardii weszły wojska austriackie, grabiąc i pustosząc wszystko. Po ich odejściu nastała nędza, głód i epidemie. Tłumy nędzarzy chodziły od domu do domu błagając o kawałek chleba. Dzisiejsza patronka dzieliła się z potrzebującymi czym tylko mogła. Gdy nic nie miała potrafiła podzielić się przynajmniej dobrym słowem. Widząc jak zła jest sytuacja miejscowy proboszcz założył szpital dla chorych i opuszczonych. Do jego obsługi wybrał pobożne dziewczęta ze swojej parafii, z których utworzył nową rodzinę zakonną, której przełożoną została młodziutka dziewczyna św. Bartłomieja Capitanio. A gdzie w tej historii jest nasza Katarzyna? Niedaleko. Oddaje właśnie ojcowiznę pełnoletniemu rodzeństwu, by włączyć się w to dzieło. Gdy założycielka wspólnoty umiera nową przełożoną zostaje wybrana licząca sobie już wtedy 49 lat Katarzyna. I całe jej życiowe doświadczenie okazuje się bezcenne dla młodego zgromadzenia. Katarzyna najpierw tworzy strukturę wspólnoty i pisze regułę, potem zatwierdza ją w Rzymie, a następnie zabiera się do skoordynowania pracy, która obejmuje już 12 szpitali, dwa sierocińce i jeden ośrodek dla nawróconych ze złej drogi dziewcząt. Sama Katarzyna przyjmuje do zgromadzenia 243 siostry. Przeczuwając swoją śmierć, udziela jeszcze ostatnich wskazówek. Umiera 20 czerwca 1847 roku w wieku 63 lat. Czy wiecie państwo kto jest bohaterką tej historii. Bo jak się domyślacie imię Katarzyna związane jest z jej świeckim okresem życia. Gdy wstąpiła do zakonu przyjęła imię Wincenta i tak jest obecnie wspominana. Jako św. Wincenta Geroza.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI